احساسات واقعی با بیانی مجازی
احساسات واقعی با بیانی مجازی
یکی از مهارت ها در هوش هیجانی،بیان احساسات می باشد.
همه ما وقتی ناراحت و یا خوشحالیم، به دنبال کسی می گردیم که با او صحبت کنیم. وجود شبکه های اجتماعی این نیاز را مورد توجه قرار داده است. یعنی لازم نیست تلفن را بردارید و به دوست یا خواهرتان تماس بگیرید. بلکه با یک عکس و یا پست کوتاه، احساسات خود را بیان و با گرفتن لایک ها و کامنت های زیبا، به احساسات خود پاسخ می دهید. اما آیا پاسخ واقعا ما را ارضا می کند؟
شما وقتی با دوست خود از موفقیت‌تان می گویید، او آن را می فهمد. چون به علایق، اشتیاق ها و انگیزه های شما آگاه است. او می داند شما چقدر زحمت کشیده اید و چگونه برای این موفقیت تلاش کرده اید. اما در صفحات مجازی چنین اتفاقی رخ نمی دهد.
در نتیجه بیان گفتاری احساسات برای ما روز به روز، سخت و سخت تر می شود. اگر از کسی می رنجیم، ترجیح می دهیم که با یک پست مبهم، یا عکس بی ربط او را آگاه سازیم. شبیه پانتومیم بازی شده است. باید آدم ها حدس بزنند که این ایما و اشاره های ما چه مفهومی دارد.
از آن بدتر...بیان احساسات در پیامک و تلگرام و...است. فرد مخاطب نمی داند شما با چه حس و حالی متن را نوشته اید. او نه صدای شما را می شنود و نه چهره از شما دارد تا ارتباط بین کلمات و احساسات را درک کند.
خلاصه اینکه، دنیای مجازی خوب می داند که چقدر تشنه عشق و عواطفیم. او کمیت را بالا می برد، اما کیفیت روابط روز به روز پایین تر می آید. دنیای مجازی خوب است. اما جایگزین خوبی برای بیان احساسات واقعی ما نیست.
گلاسر هم در تئوری انتخاب این موضوع را با جدیت مطرح می کند. اما پاسخ مسئولیت پذیرانه نیاز شما را برطرف می کند. پاسخ کاذب، نیاز کاذب ایجاد خواهد کرد.
برای تمرین:
اگر در پست دوست‌تان در شبکه های اجتماعی چیزی دیدید که شما را خوشحال کرد، با او تماس بگیرید و خوشحالی خود را اعلام کنید.
آدرس تلگرام من:
کپی برداری با ذکر منبع بلامانع می باشد.